வேர்கள்-இலைகள்-தழைகள்

  அதன்படியே நாங்கள் பேக்கர் தெருவிலிருந்துக் கிளம்பினோம். வெளியேக் குளிர் மிகக் கடுமையாக இருந்தது. முழங்கால் வரைத் தொங்கும் அல்ஸ்டர் கோட்டுக்களை அணிந்துகொண்டு, கழுத்தில் ஸ்கார்ஃபையும் சுற்றிக்கொண்டோம். மேகமே இல்லாத வானம் குளிரை பன்மடங்காக்கியது. தெருவில் நடந்து செல்வோரின் மூச்சுக் காற்று, துப்பாக்கியிலிருந்து வெளிவரும் தோட்டாப் புகை போல் காற்றில் மிதந்தது. எங்கள் காலடிச் சத்தம் டாக் டாக்கென்று நாங்கள் போகும் வீதிகளெங்கும் எதிரொலித்தது. கால் மணி நேரத்தில் நாங்கள் 'ஆல்பா இன்'னில் இருந்தோம். அந்தச் சிறிய விடுதியின் கதவைத் தள்ளித் திறந்துகொண்டு நாங்கள் உள்ளே சென்றோம். சிவந்த முகம் கொண்ட, வெள்ளை ஏப்ரன் அணிந்த அந்த விடுதியின் உரிமையாளரிடம் ஹோம்ஸ் இரண்டு பியர்கள் ஆர்டர் செய்தார். "உங்கள் வாத்துக்களைப் போலவே உங்கள் பியரும் இருந்ததென்றால், அது மிகவும் அருமையான பியராகத்தான் இருக்கும்", என்றார் ஹோம்ஸ். "என் வாத்துக்களா?" என்றார் அந்த மனிதர் ஆச்சர்யத்துடன். "ஆம். இப்போது அரை மணி நேரத்திற்கு முன்பு தான் மிஸ்டர். ஹென்றி பேக்கரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். உங்கள் வாத்துக...

  நான் மறுபடியும் பேக்கர் தெருவின் வீட்டிற்குச் செல்வதற்கு ஆறரை மணி ஆகி விட்டது. வாசலில் ஒரு உயரமான மனிதர், தன் கோட்டை கழுத்து வரை இறுக்கிப் பொத்தானிட்டு மூடி, தலையில் சற்றும் பொருந்தாத ஒரு துணித் தொப்பியை அணிந்துகொண்டு தெருவிளக்கின் வெளிச்சத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தார். நான் அங்கே செல்வதற்கும் கதவு திறப்பதற்கும் சரியாக இருக்க, இரண்டு பேரும் சேர்ந்தே மாடிக்குச் சென்றோம். "நீங்கள் மிஸ்டர். ஹென்றி பேக்கராக இருக்க வேண்டும்", என்றபடி அவரை புன்னகையுடன் வரவேற்ற ஹோம்ஸ், ஒரு நாற்காலியைக் காட்டி அதில் அவரை அமரச் சொன்னார். வேண்டும் பொழுது  மிகவும் இணக்கமான ஒரு சுபாவத்தை சட்டென்று ஏற்கும் திறமை ஹோம்ஸிடம் நிரம்பவே உண்டு. "ஆஹ்! வாட்சன், சரியான நேரத்தில் வந்துவிட்டீர்", என்ற ஹோம்ஸ் பேக்கரிடம் திரும்பி, "கணப்பு நெருப்பின் அருகே அமருங்கள், மிஸ்டர். பேக்கர். வெளியே குளிர் அதிகம் இன்று. உங்கள் உடல் குளிர் காலத்தை விட வெயில் காலத்திற்கு ஏற்றது போல் தெரிகிறது", என்றவர், "இது உங்கள் தொப்பியா என்று பாருங்கள்", என்று தொப்பியை அவரிடம் காட்டினார். "நிச்சயமாய் அது என்ன...

  ஷெர்லக் ஹோம்ஸ் ஒரு நெடிய விசில் சத்தத்துடன் நிமிர்ந்து அமர்ந்தார். "ஓய், பீட்டர்சன்! உன் கையில் என்ன இருக்கிறதென்று தெரியுமா? பொக்கிஷமய்யா, பொக்கிஷம்!" என்றார் ஹோம்ஸ். "வைரமா, சார்? இல்லையென்றாலும் இது ஏதோ ஒரு விலையுயர்ந்த கல். கண்ணாடியை வெண்ணெய் போல் அறுக்கிறது", என்றார் பீட்டர்சன். "ஏதோ கல் இல்லை, பீட்டர்சன்! இது தான் அந்தக் கல்". "கவுன்ட்டஸ் மோர்சர் அவர்களின் நீல மாணிக்கம்?" என்றேன் நான் அதிர்ச்சியுடன். "அதே தான். அதன் அளவும் வடிவமும் எனக்கு மிகவும் பரிச்சயமானது. தினமும் அதைப் பற்றிய விளம்பரங்களை தி டைம்ஸ் நாளிதழில் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேனே! இதைப் போன்ற இன்னொரு கல் உலகில் இல்லை. இதன் மதிப்பு என்னவென்று யூகிக்கத்தான் முடியும். இதற்கு அறிவிக்கப்பட்டிருக்கும் பரிசுத் தொகையான 1000 பவுண்டுகள் இதன் மதிப்பில் இருபதில் ஒரு பங்கு கூடக் கிடையாது". "ஆயிரம் பவுண்டுகளா? அடக்கடவுளே!" என்று அதிர்ச்சி தாங்காமல் அருகில் இருந்த நாற்காலியில்  தொப்பென்று அமர்ந்து எங்கள் இருவரின் முகங்களையும் மாறி மாறிப் பார்த்தார் பீட்டர்சன். "அது ப...

  கிறிஸ்துமஸிற்கு இரண்டு நாட்கள் கழித்து ஷெர்லக் ஹோம்ஸைப் பார்த்து அவருக்கு கிறிஸ்துமஸ் வாழ்த்துக்கள் தெரிவிப்பதற்காக அவருடைய அறைக்குச் சென்றிருந்தேன். ஊதா நிற டிரெஸ்ஸிங் கவுன் ஒன்றை அணிந்தவாறு சோபாவில் சாய்ந்திருந்தார். அவர் கை எட்டும் தூரத்தில் அவருடைய பைப்புகளும் அவரைச் சுற்றி  அவர் வாசித்து  முடித்திருந்த அன்றைய காலை செய்தித்தாள்களும் இறைந்து கிடந்தன. சோபாவின் அருகில் இருந்த மர நாற்காலியின் முதுகுப் பகுதியில், பல இடங்களில் விரிசல் விட்டிருந்த பழைய தொப்பி ஒன்று தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. அந்தத் தொப்பி அவரின் ஆராய்ச்சிக்கு உட்படுத்தப்பட்டிருந்ததை நாற்காலியின் மேல் இருந்த பூதக்கண்ணாடியும் ஃபோர்செப்ஸும் தெரியப்படுத்தின. "ஏதோ வேலையாய் இருக்கிறீர்கள் போல் தெரிகிறது. தொந்தரவு செய்கிறேனோ?" என்றேன். "இல்லை, இல்லை.  என்னுடைய முடிவுகளை கலந்தாலோசிக்க  ஒரு நண்பர் இருப்பது எனக்கு நல்லது தான்", என்றபடி அந்தப் பழைய தொப்பியை கட்டை விரலை நீட்டிக் காட்டினார். "விஷயம் என்னவோ உப்புசப்பில்லாத ஒன்று தான். ஆனாலும் அதிலும் கூட சில சுவாரஸ்யங்களும் கற்றுக்கொள்ள சில விஷயங்களும் இருக்கத்தா...